Yağmur ve kararsızlık

(Pantalon kalıbı Burda dergisi 2009/11.)

Geçen kış diktiğim havuç pantalonu giyme cesaretini yeni buldum. O da geçen haftaların yağmurlu günlerinde kuaför yollarını tutacakken oldu. Hava bir yağıyor bir güneş açıyordu ve ben de üzerimdeki salaş kısa kollu hırkayı bir giyiyor bir çıkarıyordum ufak kuaför turumda.
Bazen insan ne giyeceğini değil ne hissedeceğini bile bilemiyor değişken havalarda. İnsanoğlu etrafındaki her olayın çekim gücünün etkisinde.
İstekleri karşılamak imkanlarca kısıtlı, imkanları arttırmak ise önce istekleri özümüzde güçlendirmekle başlıyor. Her şey zincir gibi birbirine bağlı ve zincirin geneline baktığınızda aslında sadece doğanın minik bir parçasıyız. Zor olan da bu. Bu kadar ufak olup içimizde bu kadar büyük bir gücü emaneten taşımak. Bu güç kabına sığamıyor tabi! Bu yüzden sürekli bir şeyler istiyor, bir yerlere ulaşmaya çalışıyoruz. Başarıları yakaladıkça daha büyüklerine koşuyor ve en tepeye oturduğumuzda her şeyi bırakıp yeni deneyimlere yelken açıyoruz. Yeni yeteneklerimizi keşfetmeye bakıyoruz. Çünkü hayatı yaşamaktan tuhaf bir haz alıyoruz. Bize verilen ve ruhumuzu taşıyan objenin - bedenimizin, fiziksel yeteneklerini keşfetme yollarına düşüyoruz.
Bazıları da reddedip kendi özündeki yetenekleri; başkalarını mutlu etmek için yaşıyor. Hayat onları bir nehir boyunca sürükeyip ölüm kapısına bırakıveriyor. Onlar bu dünyaya kendileri için gelseler bile o kadar hor davranıyorlar ki ruh ve bedenlerine, hayatları son bulduğunda "Ama ben yaşayamadım ki!" diyorlar. Ancak orada geri dönecek güç ve zaman yoktur, hatırlıyorlar hatta pişman oluyorlar...
Zamanı iyi değerlendirmek ve aldığımız her nefesin lezzetine varmak için her adımımızda kendimize bir pay olmalı. Dünyada mutsuz edilmeyi en son hak eden biz anneler - hanımlar değil miyiz? Biz değil miyiz bedenimizin tazeliğini feda edip başka bir varlığı yer yüzüne getirmek için ölümü bile göze alan. Evet, çok değerliyiz! O zaman neden kendimizi hayat sularına bırakıp bizi sürüklemesine izin verelim?