Ananemi kaybettikten sonra bana verdiği kumaşlardan biri ile onu anmak istedi canım. Sonra dikerken düşündüm, acaba doğru mu yapıyordum. Bunu yapmamı ister miydi gerçekten. Çünkü bu kumaşları kim bilir kaç yıldır saklıyordu. Ona göre bir kıyafeti eskimeden bir yenisini alamaz ya da dikemezdi. Buna neredeyse hakkı yoktu. Çünkü öyle bir yoklukla mücadele etmişler ki, bilinç altlarına yokluk çok derin izlerle kazınmıştı. Sonra ne yapmalıydım diye düşündüm. Bütün hayat bu kumaşları saklayıp kendi torunlarıma mı vermeliydim? Hayır! Bunu yapamazdım. Ben başka bir bilince yol alıyordum artık. Bu eski kalıpları yıkan nesildim ben. Bence ben bir şeyleri onlardan farklı yapmayı başarırsam mutlu olacaklardı. Hem neden birilerini mutlu etmeye takılmıştım ki! Dikiş dikmek beni mutlu eden bir şeydi ve ananemi onun kumaşıyla bir şeyler tasarlarken anmak da benim yöntemimdi. Bu benim hayatım! Yine bilinç altımla anlaşmıştım. Şimdi elbisenin hikayesine geçebilirim.
